یکی از قرائن لفظی متصل کلام ، سیاق است که مفسران در طول تاریخ تفسیر ، به ‏صورت های مختلف از آن بهره گرفته اند . تنها مفسری که از لحاظ کمی و کیفی بیش از ‏سایرین به این قرینه توجه داشته ، علامه طباطبایی در تفسیر شریف المیزان است . این امر ‏نشان می دهد تا چه اندازه این قرینه نزد ایشان اهمیت دارد ، از این رو پژوهش حاضر در پی ‏دستیابی به جایگاه سیاق در فهم و تفسیر قرآن از منظر علامه طباطبایی است .‏
سیاق در اصطلاح تفسیر عبارتست از ساختاری کلی که بر مجموعه ای از کلمات ، ‏جملات و آیات سایه افکنده و اجزای سخن را به سوی مفاهیم مقصود و غرض صاحب ‏سخن پیش می برد . لازمه تحقق سیاق در آیات قرآن دو شرط پیوستگی در نزول ( ارتباط ‏صدوری ) و ارتباط موضوعی است . با توجه به شرط اول ، تنها در صورت توقیفی بودن ‏ترتیب آیات ، سیاق کاربرد خواهد داشت . ‏
مولف المیزان از میان چهار نوع سیاق به کار گرفته شده در قرآن ، از سیاق کلمه ، ‏جمله و آیات به طور متعدد بهره جسته است ؛ اما سیاق سوره به دلیل عدم اعتقاد مرحوم علامه ‏بر توقیفی بودن ترتیب سور ، نزد ایشان جایگاهی ندارد .‏
صاحب المیزان از سیاق به صورت گسترده در تعیین کیفیت نزول آیات و سور ، ‏ترتیب آیات ، تشخیص مکی و مدنی بودن آیات و سور استفاده کرده است . ایشان در تایید ‏شان نزول های مذکور در ذیل آیات و سور ، اختلاف قرائات ، روایات تفسیری ، آراء و ‏نظراتی که در ذیل آیات ارائه شده و همچنین در رد مواردی که منسوخ خوانده شده از این ‏قرینه بهره جسته است . علامه طباطبایی از نقش تبیینی سیاق در جهت فهم دقیق معنای ‏واژگان و آیات ، ارائه معنای متفاوت از واژگان تکراری و عبارات وصفی استفاده کرده است .‏
در تفسیر المیزان در موارد متعددی کشف تقدیرات آیات و اغراض سور و تعیین ‏مرجع ، مشار الیه ، نقش اعرابی کلمه بیان التفات و تعیین جملات معترضه نیز با استعانت از ‏این قرینه صورت گرفته است