فلسفه از جمله علومی است که در طی اعصار مورد هجمه مخالفان ویا تایید موافقان بوده است .عده ای قواعد عقلی اثبات شده در این علم را فاقد حجیت دانسته و آن را در تفسیر متون دینی بدون کاربرد تلقی می کنند.در مقابل عده ای آن رادر عمق بخشیدن به فهم ما از آیات وروایات،دخیل می دانند.علامه طباطبایی(ره)به عنوان مفسری که در فلسفه نیز ید طولایی دارند؛با نگارش تفسیر المیزان کاربرد فلسفه را در عمق بخشیدن به فهم ما از آیات شریفه قرآن مجید و دست یابی به مراد حقیقی پروردگار ،بر خوانندگان این تفسیر ارزشمند واضح ومبرهن ساخته اند.قاعده«استحاله تخلف معلول از علت تامه»،یا«عین ربط بودن معلول»و«نیاز معلول به علت در مرحله بقاء مانند نیاز آن به علت در مرحله حدوث» و«عدم توانایی بشر بر وقوف به حقایق اشیاء»و«امتناع فاقد شی بودن معطی شی» همچنین آنچه در علم فلسفه درباره مباحث واجب الوجود مطرح می شود وقواعدی که در این مبحث اثبات شده است،می تواند در تفسیر دقیقتر وعمیق تر آیات مربوط به صفات باریتعالی راهگشا باشد.به عنوان مثال«عدم دخول صفات نقض در واجب الوجود»ویا«عین ذات بودن صفات واجب الوجود»از جمله قواعدی هستند که در این تفسیر شریف مورد استفاده واقع شده اند.ونیز کاربرد این قواعد در تفسیر آیات مربوط به توحید افعالی و پاسخگویی به سوالات غامضی که در این زمینه مطرح می شود قابل چشم پوشی نیست.در فلسفه اثبات می شود که«در عالم وجود جز خداوند موثری وجود ندارد»واین مفهوم توحید افعالی مطرح شده در قرآن کریم است. بدین ترتیب با اندکی تامل درتفسیری که این بزرگوار به رشته تحریر در آورده است،کاربرد قواعد این علم در تفسیر قرآن کریم مشخص می گردد.