عالم هستی بر بهترین شکلِ ممکن، آفریده شده و همواره بر بهترین حالتِ ممکن، تدبیر می‌شود. به این نظریه که «نظام أحسن» نام داده می‌شود، از دو زاویه می‌توان نگریست؛ نخست، در شرح و توصیف افعال باری تعالی و دوم، در پاسخ به مسئله شرّ. بر اساس این نظریه و با وجود ویژگی‌های خالق از جمله علم، حکمت و قدرت مطلق، آفرینش و تدبیر جهان بر أحسن وجوه است.
کتاب معجم مقاییس اللغه نوشته لغوی مشهور ابوالحسین احمد بن فارس بن زکریا (متوفای ۳۹۵ق) است. این کتای یکی از نفیس‌ترین و ارجمندترین تراث لغوی اسلام است که به گفته همگان تاکنون بدیلی نداشته است. عشق و علاقه و تبحر و اتقان سخن مؤلف کتاب در باب لغت به اندازه‌ای است که می‌توان او را امام‌اللّغویین نامید. وی علاوه بر این کتاب، دو کتاب لغت دیگر دارد به نام الصاحبی و المجمل. نزدیکی دوران حیات مؤلف به صدر اول و احاطه او بر لغت عرب این کتاب را در شمار یکی از منابع مهم لغت‌شناسی درآورده است.
در اثر حاضر مسأله امامت با خاستگاه ولایی توحیدی آن مورد تحقیق است. از این رو بحث مبنایی ولایت در قرآن به مثابه زیرساخت و پشتوانه مسأله امامت و در راستای تبیین جایگاه ولایت و شؤون ولایی، در بخش نخست مطرح شده و بخش دوم کتاب به بحث امامت به عنوان تجلی ولایت الهی در هدایت همه جانبه انسان و جامعه انسانی اختصاص یافته است. این بخش مسایل امامت را در دو بُعد امامت عامه و امامت خاصه پی‌گیری نموده است.
تفسیر قرآن کریم، پس از ادبیات عربی، بر مباحث اعتقادی و مبانی کلامی استوار است؛ چنانکه هیچ آیه‌ای را بدون بهره بردن از مبانی کلامی نمی‌توان تفسیر نمود. مبانی کلامی تا بدان جا در تفسیر آیات وحی تاثیرگذار است که هر فرقه و اندیشه کلامی، تفسیری گونه‌گون و منحصربه‌فرد از قرآن کریم ارائه می‌دهد. با توجه به تحصیلات حوزوی و دانشگاهی، و حوزه مطالعات مدت‌ها بر آن بودم که مبانی کلامی تفسیر شیعی (امامی) را تدوین کنم. و بهترین زمینه کار برای این هدف، تفسیر گران‌سنگ التبیان و البته دیگر آثار گران‌بهای شیخ الطائفه ابوجعفر محمد بن حسن طوسی است.
راغب اصفهانی برای محققان عرصه‌های مختلف علوم اسلامی نام آشنایی است. او این نام را به‌واسطه آثار کم‌نظیرش در زمینه‌های علوم‌قرآنی، غریب القرآن، اخلاق و ادبیات عرب به‌دست آورده است. راغب افزون بر این آثار دارای تفسیر مشهوری نیز بوده است که تا اوایل دهه پیشین جز مقدمه مشهور آن در دسترس علاقه‌مندان نبود. این تفسیر، مرجع‌مطلق مفسران بزرگی همچون بیضاوی بوده است. بخش منتشر شده این تفسیر به‌خوبی گویای اهمیت آن است.
زبان عربی به‌عنوان زبان قرآن از جمله زبان‌های غنی، پرجاذبه و دارای ویژگی‌های بی‌نظیری است که فراگیری و آموزش آن را ضرورت دو چندان می‌بخشد. در فراگیری جامع و کامل هر زبانی، چهار عنصر نقش اساسی دارد، اول: خواندن متونی از آن زبان و تلاش در فهم آنها؛ دوم: نوشتن به آن زبان؛ سوم: دریافت شنیداری از آن زبان و چهارم: سخن گفتن به آن زبان. این اثر، گزیده‌ای از متون معاصر عربی است که برای تقویت رکن اول و با هدف کمک به فهم بهتر، آشنایی با اصطلاحات جدید و شیوه نگارش پژوهش‌های معاصر عربی در حوزه تفسیر و علوم قرآنی سامان یافته است. بدیهی است تقویت همزمان سه عنصر دیگر، در تحکیم رکن اول تأثیر مستقیم دارد.
از دهه‌های نخست قرن بیستم به این‌سو، شاهد بروز دیدگاه‌هایی درباره زبان، فهم، تفسیر و سازوکار حصول فهم متون هستیم که در تقابل جدی با تلقی‌های مقبول نزد عالمان مسلمان است. تقابل مزبور، طبعاً تردیدها، پرسش‌ها و شبهاتی را درباره اعتبار رویکرد تفسیری متداول پدید می‌آورد و ضوررت تنقیح نظریه‌ای جامع درباره مباحث بنیادین فهم و تفسیر متن را پیش روی عالمان مسلمان می‌نهد. مکتوب حاضر در کنار تأمین هدف فوق و پرداختن به اهم چالش‌های معاصر در حوزه تفسیر متن، بر آن است که با نگاه دانش‌محور افق جدیدی در قلمرو تأملات تفسیری بگشاید.
