حساس ترين وظيفه زبان همان سخن گفتن است که قرآن مجيد در آغاز سوره ي الرحمن براي معرفي خداوند بر آن تکيه کرده مي فرمايد: " الرحمن علم القرآن خلق الانسان علمه البيان"" خداوند قرآن را تعليم فرمود و انسان را آفريد و سخن گفتن را به او آموخت" در اين مجموعه آفات زبان از ديدگاه قرآن روايات اهل بيت(ع) و شيوه ي درمان آنها در نه فصل تدوين شده است. در فصل اول ابتدا ارزش و نقش کليدي زبان و سخن که هم مي تواند انسان را به کمال واقعي و سعادت برساند و هم مي تواند به تباهي و سقوط بکشاند بحث شده است انسان بايد با تعقل و تفکر آنچه را که خدا مي پسندد پيروي کند سخني که در نزد پروردگار نيکوست بزند و از سخن گزاف جلوگيري کند. رسول خدا مي فرمايد: " الکلمة الطيبة صدقة" " سخن نيکو گفتن صدقه است." فصل هاي دوم تا نهم هر کدام به آفت دروغگويي، غيبت ، عيب جويي، سرزنش، سخن چيني، سخريه، شايعه پراکني، و سب اختصاص دارد که رايج ترين آفات زبان محسوب مي شود چون آلوده کننده ذات پاک انسانيت مي باشند و به تدريج باعث تباهي هويت و حقيقت آدمي مي گردند. افزون بر اين افتها زبان موجب کينه، دشمني، از هم گسيختگي و جدايي بين جوامع انسان مي گردد در حالي که وحدت و يکپارچگي از ضروريات زندگي اجتماعي است. پس ضروري است که براي رفع اين آفات به خودسازي بپردازند دفع آفات جز با ايمان و تعقل و تفکر و همت کارساز نخواهد بود. " سخن حق را از هر که شنيدي بپذير اگر چه دشمن و بيگانه باشد و ناحق را از هر که شنيدي نپذير اگر چه دوست و نزديک باشد."