از بديهيات امر تعليم و تربيت اين است که تعليم و تربيت از هم جدا نيستند. اتخاذ شيوه هاي درست از تعليم و تربيت از ضروريات پيشرفت کار و وصول به هدف است. بعضي از دانشمندان ما هم تنبيه و خشونت را روا مي شمارند . تقريبا بعضي به جايي رسيده اعتراف داشته اند که: " جور استاد به زمهر پدر است." معلمين بايد توجه داشته باشند که غريزه شخصيت يابي مانند غريزه تمايل به غذا از ابتدا در انسان بالفعل است عکس العمل کودک نسبت به تشويق و يا تنبيه مويد اين مطلب است. اگر شخصيت کودک آسيب ببيند عقده ها و مصيبت ها به بار مي آورد و استعدادها و نبوغ زيادي محو مي شود. ما نيز در برخورد با لغزش کاري که يک عامي است بايد به گونه اي صحبت کنيم که او آنها را درک کند زيرا هدف فضل فروشي و يا خود نمايي نيست بلکه منظور، فهميدن و موثر واقع شدن سخن مي باشد. تنبيه هنگامي به کار مي رود که ارشادها و نصيحت ها، مداراها و بي اعتنايي ها بي نتيجه بماند و نيز تنبيه هميشه بصورت کتک و شلاق نيست، بلکه گاهي مي تواند بصورت تظاهر به کم محبتي مي باشد و زماني بصورت بيان و ابزار نارضايتي ظاهر مي شود. از نظر فقه اسلامي پدر و مادر حق ضربه زدن به فرزند خود را ندارند، که در صورت ضربه زدن بايد ديه بپردازد.