ماده شفاعت در قرآن با تمام مشتقات خود سي بار در سوره هاي مختلف و گوناگون به طور نفي و اثبات وارد شده است، اين مطلب حاکي از اهميت موضوع مي باشد. شفاعت دو قسم است يکي تکويني و ديگري تشريعي و قانوني. اما شفاعت تکويني که از تمامي اسباب کوني سر مي زند همه اسباب نزد خدا شفيع هستند، چون ميانه خدا و مسبب، خود واسطه اند. و اما شفاعت تشريعي مربوط به احکام که معلوم است در دائره تکليف و مجازات واقع مي شود نيز دو قسم است اول شفاعتي که در دنيا اثر مي گذارد و باعث آمرزش خداوند در تعالي يا قرب به درگاه مي گردد. دوم شفيعي است که روز قيامت شفاعت مي کند که شامل انبياء، رسولان خدا و فرشتگان و علماء و دانشمندان و شهداء و خود خداوند البته با شرايط و وسايلي خاص. در فصل ديدگاهها مي بينيم که تمامي علماء و دانشمندان اسلام شفاعت را از اصول مسلم اسلام مي دانند و هيچ تيره اي از مسلمانان آن را انکلر نکرده است و اگر اختلافي است در مفاد و معني شفاعت مي باشد و تعدادي از نظرات دانشمندان سني و شيعه منعکس شده است. در قسمتي ديگر آياتي آورديم پيرامون شفاعت و دعا و اينکه حقيقت شفاعت طلبي جزء دعا خواهي نيست و اينکه طلب دعا از پيامبران(ص) و ديگر صالحان که همان طلب شفاعت است از نظر موازين اسلامي کوچکترين ايرادي ندارد. و در پايان هم بررسي کرديم دلائل وهابي ها را پيرامون شفاعت و پاسخ داديم به اين نظرات آنان.