کرامت، صفتي است کمالي به معناي نزاهت از پستي و فرومايگي و انسان از آن جهت کريم است که مورد تکريم خاص پرودگار خويش قرار گرفته است. سرمنشأ آن، روح الهي دميده شده در کالبد وي مي باشد. کرامت در وجود انسان بر دو نوع است. کرامت ذاتي که همه انسان ها در برخورداري از آن يکسانند و کرامت (اکتسابي) و موهبتي که ملاک ارزش گذاري انسان مي باشد. از جلوه هاي کرامت الهي انسان در قرآن مقام خليفة اللهي، مسجود ملائکه، غايت هستي، حامل امانت الهي و ... مي باشد. با توجه به آيات قرآن عوامل کرامت اکتسابي و موهبتي انسان را مي توان به عوامل بيروني و دروني تقسيم نمود؛ عوامل بيروني عبارت است از خداوند متعال، قرآن، پيامبران و دانشمندان و عوامل دروني تفکر و تعقل، اراده، ايمان و عمل صالح، دوري از گناهان و تقوي. و همچنين از موانع بيروني کرامت: شيطان، حکومت هاي جور، شرايط نامناسب اجتماعي مي توان نام برد و موانع دروني غفلت، طغيان، دنياطلبي، تکبر، اعمال پست مي باشد. کرامت، آثار فردي و اجتماعي فراواني دارد از جمله: تسليم کامل و انقياد محض در برابر خداوند و اجتناب از طاغوت، اجتناب از کارهاي بيهوده، پرهيز از شهوات، دل نبستن به مظاهر دنيوي، و از آثار اجتماعي، عفو و گذشت، تواضع و فروتني، سخاوت، نيکي به مردم بدون چشم داشت، تغافل، امر به معروف و نهي از منکر و ... مي باشد. مجموعه مطالب در چهار فصل همراه با بيان کليات و مفاهيم و خلاصه و نتيجه گيري به رشته تحرير در آمده، به اميد آن که براي فرهيختگان جامعه و علاقمندان به کمال و کرامت انساني مفيد واقع شود.