زبان شناسی، مطالعه ی علمی زبان است و معناشناسی به عنوان بخشی از زبان شناسی امروزی(توصیفی و ساخت گرا)، به دنبال کشف معنایی است که در پس لایه های متن ذخیره شده؛ از طرف دیگر برای رسیدن به تفسیری درخور از مراد خدای حکیم، واژگان قرآنی از اهمّیت ویژه ای برخوردارند که ره یابی به عمق معنای این واژگان، روشی مطمئن و استوار برای شرح آیات است.
پژوهش حاضردر صدد تبیین جایگاه معنایی واژه ی کانونی فضل به شیوه ی معناشناسی مکتب بن(= قومی فرهنگی) با الهام از روش ایزوتسو است.برای پاسخ به سؤال اصلیِ« واژه ی فضل از نظر دانش معناشناسی چگونه معنا و تفسیر می شود؟»، لازم است معناشناسی بر اساس سه گام(1_ معناشناسی واژگانی 2_ میدان های معناشناسی 3_ مطالعات متنی) انجام می‌گیرد.
نتیجه ی بررسی معناشناسی واژگانی فضل بر پایه ی معنای اساسی و با مطالعه ی جهان بینی و فرهنگ قومی عرب جاهلی در پیش از اسلام، این است که این واژه در قبل از اسلام نیز کاربرد داشته و معنای اصلی واژه ی فضل، « زیادی در شیء پسندیده» است و تطوّر معنایی نداشته است.
در گام دوّم میدان های معناشناسی(واژه ها و عبارات مترادف، واژه ها و عبارات متضاد، واژه‌ها و عبارات مرتبط از لحاظ فعّالیّت و انفعال و واژه های ملازم) فضل در قرآن، گستردگی میدان معناشناسی فضل در قرآن و چگونگی گستردگی آیات در این میدان را بیان می کند.
در گام سوّم، مطالعات متنی فضل، به تعریف فضل، واژه های کلیدی وکانونی و جهان بینی فضل بر اساس روش معناشناسانه، صورت می گیرد؛ بر این اساس تعریف فضل از دیدگاه معناشناسانه عبارت است از:« خیر رساندن و رحمت آوردنی که از روی کرم و طَول بوده، هیچ
گونه نقصی در آن راه ندارد و از شخص قادر به واسطه ی عطاکردن از زیادی حاصل می شود، که والاترین مرتبه ی آن مختص«الله» است