کرامت، صفتی است کمالی به معنای نزاهت از پستی و فرومایگی و انسان از آن جهت کریم است که مورد تکریم خاص پروردگار خویش قرار گرفته است. سر منشأ آن، روح الهی دمیده شده در کالبد وی می¬باشد.
کرامت در وجود انسان بر دو نوع است. کرامت ذاتی که همه انسان¬ها در برخورداری از آن یکسانند و کرامت (اکتسابی) و موهبتی که ملاک ارزش گذاری انسان می¬باشد.
از جلوه¬های کرامت الهی انسان در قرآن مقام خلیفة اللهی، مسجود ملائکه، غایت هستی، حامل امانت الهی و... می¬باشد.
با توجه به آیات قرآن عوامل کرامت اکتسابی و موهبتی انسان را می¬توان به عوامل بیرونی و درونی تقسیم نمود؛ عوامل بیرونی عبارت است از خداوند متعال، قرآن، پیامبران و دانشمندان و عوامل درونی تفکر و تعقل، اراده، ایمان و عمل صالح، دوری از گناهان و تقوی.
و همچنین از موانع بیرونی کرامت، شیطان، حکومت¬های جور، شرایط نامناسب اجتماعی می-توان نام برد و موانع درونی غفلت، طغیان، دنیا طلبی، تکبّر، اعمال پست می¬باشد.
کرامت آثار فردی و اجتماعی فراوانی دارد از جمله: تسلیم کامل و انقیاد محض در برابر خداوند و اجتناب از طاغوت، اجتناب از کارهای بیهوده، پرهیز از شهوات، دل نبستن به مظاهر دنیوی، و از آثار اجتماعی؛ عفو و گذشت، تواضع و فروتنی، سخاوت، نیکی به مردم بدون چشم داشت، تغافل، امر به معروف و نهی از منکر و... می¬باشد.
مجموعه مطالب در چهار فصل همراه با بیا کلیات و مفاهیم و خلاصه و نتیجه¬گیری به رشته تحریر در آمده، به امید آن که برای فرهیختگان جامعه و علاقمندان به کمال و کرامت انسانی مفید واقع شود.